Transportondernemer Manon van Opdorp wil op hakken het onmogelijke mogelijk maken 

Manon van Opdorp is niet het stereotype transportondernemer. Met roodgelakte nagels en blond haar vloeit er ogenschijnlijk geen diesel door haar aderen. Maar schijn bedriegt… het runnen van het 93 jaar oude familiebedrijf past haar ogenschijnlijk als een designer jas. Haar managementstijl vertaalt zich het best als goed gastheerschap onder de motorkap. Een gesprek over de beste willen zijn, afstand nemen, een leven lang leren en over de de zin van het leven waar ze naar op zoek gaat nu ze een jaar lang op sabbatical gaat. 

Op enkele honderden meters van de grens van België en op steenworp afstand van de fabriek van Cargill ligt het Zeeuws-Vlaams transportbedrijf Van Opdorp. Een familiebedrijf waar een bijzondere ondernemer als vierde in de familielijn de scepter zwaait. Manon van Opdorp (40) is niet echt het stereotype transportondernemer. Haar pad lag oorspronkelijk niet eens in de transportsector, met een opleiding aan de Hogere Hotelschool lag een carrière als hotelier eerder in het verschiet. Zij praat dan ook niet over klanten maar over gasten van het bedrijf, dat zich met name richt op bulk- en tanktransport en cleaning. 

Het bedrijf Van Opdorp kent een bijzondere historie. Na de watersnoodramp in 1953 was er meer behoefte aan vervoer over de weg dan over het water; een kans waar haar voorouders slim gebruik van maakten en het zaadje definitief planten voor het internationale bedrijf van vandaag. Van Opdorp, gezeten achter haar bureau in haar werkkamer, praat en denkt snel maar tijdens het gesprek verraadt haar charmante blik ook bedachtzaamheid. 

Bij de start van het gesprek gaat het al snel over het DNA van het bedrijf en verraden haar ogen en stem gelijk een no-nonsense mentaliteit en zakelijke doelgerichtheid. Op de vraag wat de onderscheidende factor van Van Opdorp is hoeft ze niet lang na te denken: “Als je voor grote producten in de voedingsmiddelenindustrie werkt, dan is hygiëne het belangrijkste aspect. Niemand wil immers een muggenpootje vinden in de suiker. De kwaliteit die een bedrijf als Dow verwacht vind je terug tot in de haarvaten van ons bedrijf. Dat betekent ook dat de chauffeur de taal van de dienstverlening moet spreken. Mensen moeten daarbij centraal staan. Kijk goed naar iemands kwaliteiten.” 

"Waar wordt de mens Manon blij van, waar krijg je energie van?"

Van Opdorp lacht en haar ogen lichten op: “Het onmogelijke mogelijk maken! Als het hier op maandagmorgen een beetje gezapig begint dan word ik daar niet blij van. Het liefst moeten ze hier met vlekken in de nek aan mijn bureau staan met een operationeel probleem. Mijn mensen weten dat ik niet snel een ‘nee’ accepteer. Ik wil gewoon top logistieke dienstverlening verlenen en daar komt mijn opleiding in de hotellerie goed van pas. In de eerste vijf minuten van het contact wordt het onderscheid gemaakt tussen een goede en slechte indruk dat heb ik vanuit mijn opleiding wel meegenomen.”

"Je bent een vrouw in een mannenwereld. Moeten er meer vrouwen de transportsector in komen?"

“Alleen als het passend is. Zoals mijn opa ook al zei: ‘Kijk naar de mens en iemands kwaliteiten’.”

"Je was 28 jaar toen je aan het roer kwam, werd je direct geaccepteerd als directeur?"

Manon neemt een slok van haar groene thee terwijl er een stilte valt. “Misschien niet. Maar dat valt achteraf ook wel te verklaren. Ik had met alle vooroordelen te maken; ik was jong, blond, de dochter van de baas en al tien jaar weg uit Zeeuws-Vlaanderen. Maar de nuchterheid, dat Zeeuwse bloed zit in mijn DNA en door mijn no-nonsense opvoeding en doorzettingsvermogen in combinatie met hard werken en gedrevenheid heb ik dat snel achter mij kunnen laten.”

"Hoe zat dat met dat beeld van jou in de sector?"

“In de sector had ik ook wel de schijn tegen en ik voelde dat men dacht ‘dat dat meisje gaat het toch niet redden’. In die dertien jaar heb ik echt wel zwarte sneeuw gezien. Er zijn er genoeg die hier aan de deur hebben gestaan met de vraag of ze mijn bedrijf konden kopen, maar ik heb ze allemaal met de volgende boot weer naar de overkant terug gestuurd.”

"Nu is een mooi moment voor de verkoop zou je zeggen? Je gaat een jaar met sabbatical?"

Manon lacht breeduit: “Nee, dat gaan we niet doen, we gaan samen op naar de honderd in ieder geval.”

"Is er een groot verschil met het runnen van een transportbedrijf in Zeeuws-Vlaanderen dan elders in het land?"

Lacht: “Lastig. Dat zou ik eigenlijk niet weten, maar ik denk dat het hier meer gaat over zaken doen tussen pot en pint. Overigens zal ik trouwens wel altijd proberen lokaal zaken te doen en dan lunchen hier liever met een mooi glas wijn en gekookte mosselen dan met een broodje kaas en een glas melk.”

"Zijn grote veranderingen niet lastig door te voeren bij een oud en traditioneel familiebedrijf? Loop je dan niet tegen veel weerstand aan en hoe ga je daarmee om?"

“Het gaat dan echt om een basis van vertrouwen die er moet zijn. Zo is ieder nieuw of vernieuwend idee goed, maar het hoeft niet perse op dat moment passend te zijn. En ieder mens is anders. Waar de één met enthousiasme aan de gang gaat heeft een ander meer feiten nodig. Het gaat uiteindelijk om betrokkenheid en draagvlak creëren. Dat doe je door open en transparant te communiceren. Ik geloof niet in top-down communicatie, maar in mensen betrekken. Een aantal jaren geleden hebben wij bijvoorbeeld een nieuw TMS-systeem aangeschaft. Dat gaat misschien dan niet zo snel als bij een grote organisatie, maar we hebben geen order gemist, zijn geen factuur vergeten en het draagvlak om het te gebruiken was er. Toen dat klaar was dacht ik ‘dat flikken we toch maar mooi even als mkb-bedrijfje’.” 

"Iedereen in de branche heeft zijn mond vol van ketensamenwerking. Wat is jouw idee daarbij?"

Van Opdorp verschuift op haar stoel, trekt haar wenkbrauwen op en onderdrukt een spottende glimlach. “Ik vind dat een prachtig idee en ik vind het altijd een goed idee om in dialoog te gaan met die verlader als het gaat over duurzaamheid of het verminderen van CO2 uitstoot. Maar als je dan bijvoorbeeld voorstelt om bepaalde stromen te combineren zodat je minder lege kilometers rijdt dan is dat zo moeilijk te realiseren. Je ziet namelijk bij grote bedrijven dat ieder zijn eigen verantwoordelijk heeft voor zijn eigen winkeltje en de centrale regie ontbreekt.”

"Hoe ga je daarmee om?"

“Nou, ik geef natuurlijk niet snel op. Wij kijken goed naar onze gegevens en hebben veel input. Soms zien we bijvoorbeeld dat het slimmer is voor de klant om gemiddeld een tonnetje payload meer te laden. Het eerste wat er dan gebeurt is dat het prijsspel gespeeld wordt, want de klant wilt altijd korting. Ik zeg dan altijd ‘kijk nou eens goed naar je processen’ want als wij iedere rit een ton meer laden, dan heb je dat in no time terugverdiend, waarom kom je dat bij mij halen? Maar natuurlijk kunnen we in de keten gezamenlijk meer winst behalen, maar dan moet niet iemand drie jaar op een functie zitten, doorstromen en dat we dan weer opnieuw moeten gaan bouwen. Het is een beetje te veel ieder voor zich.” 

"Je gaat een jaar op sabbatical, ga je iedere week je opvolger bellen voor een update?"

“Nee hoor, wij hebben geïnvesteerd in een BI-tool waar ik als ik straks weg ben en mijn dochter ligt te slapen in mijn T1 bus zo via de iPad op kan inloggen. Dan zie ik zo of ik een wijntje of beter een sterke bak koffie kan nemen. Wij zijn qua digitalisering echt een modern bedrijf. Zo hebben wij heel goede parameters ingericht. Op onze planningsafdeling hangt bijvoorbeeld een groot scherm waar ze voor hun business unit de belangrijkste gegevens zoals bijvoorbeeld dagomzet en gereden kilometers zien. In eerste instantie was men daar best sceptisch over; een leuk speeltje voor het management maar nu zie je dat er actief gebruik gemaakt van wordt en dat mensen hier zelf op gaan sturen. De planner kan net zo invloed hebben op je bedrijfsresultaten als de commerciële vertegenwoordiging. Alleen op basis van data kan ik ook mijn klanten dwingen om naar hun eigen processen te kijken, dan start pas een waarde- in plaats van een prijsdiscussie.” 

"Groei en ambitie voor het bedrijf hoe kijk je daar tegenaan, wat staat er op je wensenlijstje?"

“Groeien om te groeien hoeft van mij niet. Ik heb nog wel een paar wensen op mijn lijstje staan die gerelateerd zijn aan de lokale economie hier in de buurt van Sas van Gent. Zo zou ik onze opslag wel verder uit willen breiden en er komt hier een nieuwe zeesluis waar grotere schepen met meer lading doorheen kunnen. Daarnaast gaat Antwerpen de komende jaren verder op slot vanwege de werkzaamheden aan de ring. Dat biedt kansen. Verder zouden we vanuit onze historie en ons blauwe hart toch weer heel graag voor Cosun (vmlg. Suiker Unie red.) aan de slag willen. Zou dat gebeuren, dan is vanuit historisch en symbolisch perspectief de cirkel wel weer rond.”

"En qua persoonlijke groei?"

Een lange stilte valt. Haar ogen schieten van links naar rechts terwijl ze over een antwoord nadenkt.

“Ik heb daar nog niet zo over nagedacht moet ik eerlijk zeggen.”
Nog een stilte valt.
“Ik vind dat een lastige vraag.” 

"Wat wil je je dochter meegeven op jullie reis?"

“Haar wil ik laten zien dat ontwikkeling echt belangrijk is. Ik hoop dat ik haar wat zelfverzekerdheid kan leren maar ik wil haar ook laten zien dat ze er mag zijn; dat ze uniek is. Zelf ben ik best lang verlegen geweest dus ik hoop dat ze meekrijgt dat ze voor zichzelf mag opkomen. Door op reis te gaan leg je nieuwe contacten maar zul je je ook aan moeten passen aan nieuwe situaties. Je leert omdenken en dat een flexibele houding noodzakelijk is. Open staan voor het nieuwe kan je zoveel brengen, heb ik zelf ook moeten leren. In ieder mens zit iets unieks en iets goeds. Ik hoop dat als ze daar open voor staat en dat het haar net zoveel brengt als dat het mij gedaan heeft .” 

"Wie is de Manon die begin 2022 terug komt bij Van Opdorp of komt ze niet terug en koopt ze een leuk hotelletje aan een mooi strand?"

“In ieder geval een rijker mens qua ervaringen. En wie weet komt er wel ergens een ‘Chez Manon’, maar dan is het in ieder geval een hotelletje met een eigen wijngaard want dan kunnen we onze tankwagens inzetten om die wijn te rijden want dan hou je toch die kruisbestuiving. Dat blauwe Van Opdorp bloed zit in je leven dat neem je overal mee naar toe.”

"Van wie wil je nog wel wat leren?"

“Zonder twijfel van mijn dochter, zij heeft  mij geleerd om moeder te zijn. Tot voor kort kon ze nog niet praten en dat betekent dat je echt je intuïtie moet gebruiken, op je gevoel af gaan. Gebruik al je zintuigen. Hierdoor ga je echt iemand leren ‘zien’ en ‘horen’.”

"Ben je een gevoelsmens van nature?"

Knikt instemmend. “Ja, ja, ja”

“Ik vind het super dat we al die BI-tools hebben en zonder kun je ook geen transportbedrijf runnen. We opereren in een kapitaal- en risico intensieve business met marges die je op de vingers van één hand kan tellen dus cijfers zijn belangrijk, maar het grappige is dat ik nog steeds heel veel beslissingen op gevoel neem.”

"Als je terugkijkt wat had je anders willen doen in de afgelopen dertien jaar?"

“Ik kijk niet om met spijt. Wat ik wel eerder had willen doen is nog meer de focus houden, de eerste jaren verzandde ik in details en de dagdagelijkse zaken. Less is more, hoe meer focus je hebt, hoe beter je bedrijf kan presteren.”

"Tot slot, is er een vrouw in onze sector waar je tegenop kijkt?"

Kijkt bedenkelijk, pauzeert even en zegt dan met een breed uitgemeten lach:
“Jeetje... omdat mijn poten nogal in de klei staan ben ik niet zo snel onder de indruk van iemand eigenlijk, maar als ik iemand moet noemen dan is het Dionne van Schaik van ICT Holland Transport. Zij staat aan het hoofd van een soortgelijk bedrijf en combineert het moederschap ook met een drukke baan."